Sinds mijn zwangerschap van Klaas verbaas ik me over alle tips en adviezen, die overigens vaak meer lijken op een ‘dringend verzoek’, waarmee je overspoeld wordt als jonge ouder (in spe). Hoe vind je je weg in de jungle van mogelijkheden als je niet weet waar je moet beginnen? Van welke adviezen trek je je wat aan, maar nog belangrijker van welke niet?
Rond december 2016 gingen wij voor het eerst naar de verloskundige. We hadden al een heel traject met fertiliteits-behandelingen achter de rug, maar dat laat ik even buiten beschouwing (over ‘adviezen’ en ‘tips’ gesproken). Met een baby ter grootte van een erwt begon ons avontuur als papa en mama. Mag ik nog wel sporten en zo ja, hoeveel dan? Mag je geen druppel alcohol of kan een stukje tiramisu geen kwaad? En hoe zit dat met oesters, want man, daar kan je me echt voor wakker maken. Ik merkte toen al dat ik veel opzocht en navraag deed bij mijn vader, huisarts, hoe zit het nou écht?
Toen we aan het einde van de zwangerschap in een borstvoedings-cursus belandde van de plaatselijke lactatie-deskundige voelde we de aarde onder onze voeten helemaal wegzakken. Verhoogde kans op leukemie als je geen borstvoeding geeft? Is het belachelijk dat op baby postzegels een fles afgebeeld staat?
Die avond eindigde met een laptop op mijn bolle buik om het WHO-onderzoeksrapport door te spitten op zoek naar uitleg achter deze stellingen.
Ook nu als jonge moeder betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik op scholar.google.com (de onderzoek-database van google) zoek naar onderzoeken om adviezen die als feit worden gepresenteerd te ontkrachten. Afgelopen week stelde ik mezelf de vraag: waar gaat het mis?
Afgelopen week stelde ik mezelf de vraag: waar gaat het mis?
Begin 20e eeuw was er niets anders dan borstvoeding van de moeder of van een min (vrouw die het kind van een ander, meestal tegen vergoeding, borstvoeding gaf). Rond 1920 werd de kunstvoeding steeds populairder en daarmee daalde de populariteit van minnen. Door vervuild drinkwater en nog niet zo’n verfijnde samenstelling van de kunstvoeding ging er in deze begintijd een hoop mis. Meer kinderen werden ziek en dokters zagen het als hun taak om moeders te adviseren hoe te voeden: fles- én borstvoeding. Voeden op verzoek werd onbetrouwbaar gevonden en zowel borst- als fles- voeding werd zorgvuldig gecontroleerd vanaf de geboorte. Moeders moesten volgens een strikt schema voeden en ook de duur per voeding ging volgens regels. Met als resultaat dat er een hoop kennis verloren ging over natuurlijk voeden en dat steeds minder moeders slaagden in een goede borstvoeding.
Deze geschiedenis van de borst- en flesvoeding is het uitgelezen voorbeeld van hoe het natuurlijke proces van een kind krijgen, ouder worden en zwangerschap te bureaucratisch is geworden. Want met onze drang om te controleren, stoppen we ook onze natuurlijke processen teveel in een richtlijn. Laat kinderen, en alles wat daarbij komt kijken, nou net één van de meest natuurlijke processen in ons leven zijn.
‘met onze drang om te controleren, stoppen we ook onze natuurlijke processen teveel in een richtlijn’
Moeten we dan stoppen met meten? Waar ligt de grens tussen een goed advies en te veel willen controleren? Ik denk dat we onze zorgverleners, en eigenlijk iedereen, moeten leren kritisch te denken. Regels zijn er niet voor niets, maar daar af en toe eens van afwijken komt een jonge ouder zeer ten goede. En voor jonge ouders: vertrouw op je oer-gevoel, jouw moeder- (of vader-) instinct is meestal de juiste, en ja, dat stukje tiramisu kan best, ook als je hoogzwanger bent.
