Op de academie hadden we af en toe een ‘clinic’, oftewel een lezing. Tijdens zo’n lezing werd er iemand uit het vak uitgenodigd om te vertellen over zijn/haar weg en expertise in de modewereld. Een van deze avonden werd ingevuld door Antoine Peters, een mode ontwerper met mega toffe projecten en een fijne portie humor. De avond dat Antoine kwam vertellen, greep me. Niet alleen omdat ik heel enthousiast ben over wat hij maakt. Maar misschien nog wel meer omdat hij het allemaal niet zo serieus nam in tegenstelling tot velen anderen uit het vak. Wat me tot vandaag altijd enorm is bijgebleven is (en ben benieuwd of hij dit zich nog kan herinneren) dat hij zei: “doe niet zo serieus, maak er een feestje van. We houden ons niet bezig met een eerste levensbehoefte. Wij, als mode-ontwerper, bakken ten slotte geen brood.”
Het is inmiddels 9.5 jaar geleden dat ik afstudeerde in Arnhem (oh my… Ik word oud…). En JETPAQ werd op datzelfde moment geboren. Ik heb vele collecties gemaakt, veel kinderen hun items vies zien maken, veel dreumesen van de zachtste slaapzakken voorzien en baby’s warm gehouden met zachte wol. En met dat warm houden, daar is iets bijzonders mee aan de hand.
Zo af en toe, ik denk dat het afgelopen jaren zo’n vijf keer is voorgekomen, krijg ik een telefoontje of gaat hier de bel met spoed van een papa of mama. “Mijn baby komt niet op temperatuur, kan zich niet goed warm houden. En mijn verloskundige/kraamzorg heeft mij verwezen naar jou. Kan jij nog iets voor me doen? Mag ik het nu op komen halen?”. Naast dat mijn hart een sprongetje maakt van trots dat deze verloskundige/kraamzorg weet wat wol kan doen, schieten wij hier in de studio direct in de actie-stand. Koen en ik vliegen dan snel door het magazijn en geven de papa/mama een romper, deken en strikmuts mee. Dezelfde dag of een dag later krijgen we dan een appje: dankjewel, baby is nog thuis en warm, het gaat goed.
Zo mooi is wol. En daarom vind ik dat wij, als JETPAQ studio, toch een klein beetje brood bakken.
